Een gebroken raam en verbrijzeld glas op de vloer … iemand was ons voor. 

Onaangeroerd, ondanks de geur van schimmel en vocht. Hier huist de geest van verdriet en eenzaamheid, rottend gevallen in een toestand van isolement. Maar als je dapper genoeg bent om door deze deuren binnen te treden zal het verdriet tastbaar zijn. Met groene scheuten doorboord moeder natuur de betonnen vloeren. Het geknaag van roest aan de leuningen heeft onzichtbare chemische sporen achtergelaten.

Kinderspeelgoed, poppen, eens gekoesterd liggen op een hoop. Hun plastic lippen slaken kleine kreetjes. Halflege kapstokken, half verlichte gangen, suggereren aanwezigheid van spookachtige geesten. Hier vonden ooit liefdes affaires en ruzies plaats, nu badend in een pleisterlaag van stof, losgekomen door het snelle vertrek.

Dit kleine Pompeï, nu gereduceerd door stof, wordt nu nog enkel bewaard op film en in het geheugen van de fotograaf.